blog

niedołężna tradycja w historię odziana nieszczęsna wyświechtana jak stara sukienka czasami to wolałaby być zapomniana niż tak naciągana jak co roku w święta stoły zastawione…

melodie katarynki uwodzą me uszy pokonując odgłosy ulicznego gwaru otwiera się lufcik nadwrażliwej duszy nie czekając więc idę w zaułek gdzie grają paryż jaki lubię…

tych dwoje pacierz szepcze choć wcale ich nie ma koronkowe firanki tańczą lekko z wiatrem podobnie jak wtedy gdy w sennych marzeniach śmiało smakowali pieszczoty…

przemarznięta tęsknota przyodziała zimę podpełzła do domostw drapiąc szponem w okna skrzące ornamenty wyrzeźbiła zwinnie cichuteńko zagrała na srebrzystych soplach rozścieliła dywany i śniegowe story…

czas na szyi zaciska niespełnione chwile to czego nie było rani bezlitośnie ile razy się jeszcze w swym w życiu pomylę ulegając ułudom że mogło…

oczami wspomnień widzę me rodzinne strony które rozpoznaję znając z opowiadań malusieńki zaścianek lasem otoczony ławeczka przy schodach gdzie pradziadek siadał zimy były srogie śnieg…

ta dziewczynka to lubiana zawsze była trochę chuda głowa w chmurach romantyczka i w dodatku wobec wszystkich taka miła w swoich starych mocno zdartych już…

w twoich oczach zniknął blask patrząc na mnie już nie iskrzysz wiem że swoje zrobił czas a ty o mnie też tak myślisz czy mamy…

niebo płacze ogniem strzela błyskawice kroją przestrzeń w piekle diabli grają w karty o dusze niewieście założyły się szkarady z aniołami w niebie że dziewczyna…

niebo płacze ogniem strzela błyskawice kroją przestrzeń w piekle diabli grają w karty o dusze niewieście założyły się szkarady z aniołami w niebie że dziewczyna…