blog

– ławeczka –

By 1 sierpnia 2018 No Comments

 

cicho grają skrzypeczki w tej wiosce
wspomnieniami melodia rozbrzmiewa
zew tęsknoty słyszalny w jej głosie
aż uczucie nostalgii dojrzewa

drzewa w sadzie urosły dwukrotnie
choć smak jabłek pozostał ten sam
tylko matka nie stoi już w oknie
w swych objęciach otulił ją czas

nie ma ojca na jego ławeczce
a na sznurku nie suszy się pranie
ile człowiek by dał by móc jeszcze
chociaż raz znów usłyszeć to granie

teraz wiatr jest jedynym muzykiem
zapachami wygrywa na duszy
uczuciami pocina jak smykiem
nawet czas letnim deszczem się wzruszył

***

Bianka Kunicka – Chudzikowska
fot. Andrea Kiss (fragment)

Zdjęcie użytkownika Bianka Kunicka Chudzikowska.
Bianka

Bianka

Ja, Bianka. Kobieta z krwi i kości. Młoda i stara, biała i czarna. Dobra i zła, ładna i brzydka. Zwykła i niezwykła. Kocham i nienawidzę. Ja i Ty. Dusza i ciało. Odwaga i strach. Wieczność. Plastyk, kulturoznawca ze specjalnością historia sztuki. Z zamiłowania poetka (Pobrudzone Szminką) i czasempisarka (Najprawdziwsza fikcja). Sukcesywnie zdobywam kolejne etapy w obu moich światach tym realnym oraz wirtualnym.